प्रकाशचन्द्र खतिवडा
नितान्त फरक हुनुपर्छ
मैले लेख्ने कविता
कवितामा अलिकति आक्रोश मिसिनुपर्छ
कवितामा अलिकति क्रान्ति रोपिनुपर्छ
कवितामा अलिकति चेत पस्नुपर्छ
मेरा कवितालाई
अकविता भनिए पनि
मेरो कलमले लेख्ने कवितामा
आक्रोश र विद्रोहको स्वर उरालिनुपर्छ ।
मान्छेहरु भोकले मरिरहेछन्
मान्छेहरु शोकले तड्पिरहेछन्
मान्छेहरु रोगले झोक्रिरहेछन्
मुक्तिको बाटो खोज्न नसकी
शदियौ देखी हेपिएर
सनमान र रनमायाहरु
मिठा सपना देख्ने रातहरु गुमाउँदै
नमिठो विपनामा दिन कटाइरहेछन् ।
सनमान क्षयरोगले ग्रस्त छ
रनमाया दमले थलिएकी छ
घरबारीको ऋण निखन्न हिँडेको आइतमान
मरे बाँचेको खुट खबर छैन
छापामार युद्धमा सामेल भएकी नरमाया
युद्धबाट फर्किएकी छैन
सनमान र रनमायाको दारुण कथा हो यो
विगत सप्ताहन्तदेखि चुलो बलेको छैन
हात पाउ बसिसके
मालिक आएर धम्क्याउन छोडेको छैन ।
आइतमान बा आमाको दुःख सम्झदै
तरतरि पसिना बगाउँछ
र साउदीमा घन हान्छ
त्यहाँ उसको श्रम शोषण गरिएको छ
सम्झौता विपरीत उसलाई न्यून वेतन दिएर
पूरै तलवको भर्पाइ गराइएको छ
उसको अदालत छैन
उसको वकिल छैन
सम्झौताको कुरा उठाउँदा
उसलाई कामबाट निकाल्ने धम्कि दिइएको छ ।
नरमाया वेथान भिडन्तपछि सम्पर्कमा छैन
थुप्रै शहीद जन्मायो क्रान्तिले
शहीदको सूचीमा नरमायाको नामै छैन
बेपत्ताहरुको सूचीमा नामाङ्कित नरमायाको
अहिलेसम्म कुनै पत्तो छैन ।
बाबु आमा बाटो हेरी बस्छन्
न आइतमान आयो
न नरमाया आई
दुःखका आँसु पिएर
सनमान र रनमाया
गोधुली साँझै पिच्छे
पर चौतारी हेरी
निराशाका सुस्केरा छोड्छन् ।
संविधान लेखियो भन्छन्
मौलिक हक दिइयो भन्छन्
कसका लागि लेखियो संविधान ?
कसलाई दिइयो मौलिक हक ?
आइतमान स्वदेश फर्कन पाएन
नरमायाको जीवन कथा टुङ्गिएन
सनमान र रनमायाहरुको दुःख उस्तै छ
तिनीहरुमा कुनै खुशीयाली छाएन
संविधान र मौलिक हक
कागलाई वेल पाक्यो
हर्ष न विष्मात भएको छ ।
